26

wolna wola

On wie że co poniedziałek

jesz w Wedlu na Szpitalnej śniadanie

że lubisz jeździć rowerem

i jagodową herbatę

w szufladzie z Twoim imieniem

ma mapę z możliwościami

Twoje wybory jak ścieżkę

w twym ulubionym kolorze

wie kogo miniesz na przejściu

na kogo spojrzysz pod sceną

i kto wychodząc z namiotu

usłyszy Twoje pytanie

z kim pójdziesz na spacer jutro

co zapamiętasz od wczoraj

to że Cię zna aż tak dobrze

nie znaczy że staje się Tobą

jak dramatopisarz w teatrze

co skończył już swoją sztukę

i dobrze zna role aktorów

oni coś improwizują

on wie i tak co się zdarzy

kto zagra lepiej kto gorzej

i jakie są możliwości

coś komuś czasem podpowie

a skończy się jak się skończy

będą grać siebie i teksty

których nie znali choć były

a w końcu porzucą swe role

i innym oddadzą swe życie

On wciąż nie będzie aktorem

lecz reżyserem z ukrycia

31.08.2012

25

pierwszy raz o Brnie, choć w Brnie już dwa tygodnie

 first time about Brno, even though I am living here since two weeks

 tak robimy piwo

this is how we make beer

 

 

 

 

24

 pożegnania- Warszawa (część druga bliska)

farewells- Warsaw (second part- close one)

 

 MARKUS

pojawił się

spojrzeliśmy

i wiedzieliśmy że to już trwa

od dobrych kilku żyć

i że od nas zależy

czy to historia z happy endem

wzięliśmy się za ręce

i szliśmy

przez nieskończoną ilość możliwości

żeby dorosnąć

i umieć wypuścić się

w jak najlepszym momencie

28.08.2012 Warszawa

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

MARKUS

he appeared

we looked

and knew that it lasts

already a couple of lives

and depends on us

if it's a story with a happy ending

we took each other's hands

and went

through infinite number of possibilities

to grow up

and know how to release each other

in the best possible moment

28.09.2012 Warsaw 

23

pożegnania- Kraków

Jeremiemu

każdy ma prawo do siebie
a jeśli stajemy się nami
to gdzie jest moje gdzie Twoje
a co jest naprawdę nasze

padają tylko pretensje
wykrzyki oczekiwania
jak małe dzieci i wieża
z przedszkolnych zrobiona klocków
zamiast postawić zapomnieć
ciągniemy koszulki warkocze
płaczemy pani kto komu
i nikt już nie wie kto zaczął

patrzymy z niedowierzaniem
na białą plamę w dywanie
idziemy osobno na spacer
a mleko usuwa swe ślady
wracamy gdy przemyśleni
że krzyczeliśmy jak dzieci
a zupa dawno zjedzona
nawet jeśli za słona

2.09.2012 Kraków

oczyszczanie umysłu w nocnym Krakowie

to się zdarzyło naprawdę.
i wcale nie przypadkowo.

szłam zapłakana z bułkami
na rogu starsza Pani bez zmarszczek
pytała czy idę na bulwar
by ktoś zapalił tam świeczkę
odpowiedziałam że skręcam
właściwie nie jestem z Krakowa
był wieczór
nie chciała bym sama chodziła
w ciemności za krzyżem

wracała z karmienia od kotów
bo kiedyś miała ich osiem
dziś został juz tylko jeden
z tą sierścią
kompletnie "bez podszycia"

opowiadała jak pięknie
"drzewa się krzewią"
okrągło
i żeby dawać im szansę
jeśli opadną z nich liście
przez trzy kolejne lata

mówiła że chyba tej zimy
już nie przetrzyma
że nie ogrzewa mieszkania
i co z kotami
choć one grzeją swe futro
pod ciepłym jeszcze silnikiem
stojących już samochodów

że tam na bulwarze stoi
ich ławka
i mają swoją godzinę
"godzinę głaskania"
że nie kupuje zbyt dużo
bo tu w kamienicy na górze
ktoś wchodzi i kradnie jej ciastka
i resztę kolacji co stała na stole

mówiła że źle się dziś czuje
i żebym już szła

"szkoda czasu kociaku"

śmiała się tymi młodymi
pogodzonymi ze wszystkim oczyma
mówiła że jest juz zmęczona

że woli dać kotom
niż sama się powygodzić
myślałam że może
poprosić kogoś o pomoc
a ona że
pomoc to zawsze niewola
więc woli być wolna i marznąć
niż grzać się w ciepłym zamknięciu

wracała dziś wcześniej
przyłapać swych kanapkowych złodziei
dać głowie trochę spokoju

wiem, że śpiewała przez życie
i imię znam tylko

Michalina.

nic więcej, rzekła
"nie jestem na spowiedzi"
a potem

szedł chłopak na bulwar
więc dała mu świeczkę i mnie
on patrzył naprawdę głęboko
słuchał uważnie
i był jednym chodzącym skupieniem
jak gąbka przenasycona
rzeczywistością

imię Kajetan, architekt
i chyba skądś go już znałam

to się zdarzyło naprawdę.
i wcale nie przypadkowo.

1/2.09.2012 Kraków

22

pożegnania- Warszawa (część pierwsza przelotna)

Paula i Karol

Cud nad Wisłą

30.08.2012

The Way We Were

The way we were, The way we'll be, The way we learn eventually

The paths we cross, The seven seas,

The way these lines end perfectly

And oftentimes to my surprise I shut these eyes and

it all comes back to me,

it all comes back to me, it all comes back...

And every chord, we used to know, once beautiful,

they all come back to me,

it all comes back to me, it all comes back...

The way we were, the way we see, to whom we turn eventually

The rest we toss, to grow and breathe

a distance from the lives we lead

...