78

I nagle jest znowu kwiecień, na który się tyle czekało zupełnie zapominając o tym, jak zręcznie przeplata różne stany. Wbrew naszej woli wsadza nas do wagonika jeżdżącego po sinudoidzie dobrych i złych emocji i pozostaje tylko czekać, aż seans w tzw. wesołym miasteczku się skończy. Po odbyciu całej trasy przekrzyczanej lękiem staniemy znowu na ziemi i znowu będzie wiadomo, jak bardzo szukanie pasów bezpieczeństwa było bez znaczenia. Jak bardzo wszystko zostało wyreżyserowane, a my jak co roku zostaliśmy zaskoczeni jak kierowcy pierwszym śniegiem.

Niby nic się nie dzieje, a jednak nie sposób się cieszyć. Emocje przeplatają się w takich amplitudach, że można nie wytrzymać. Nie dorośliśmy jeszcze do zachowania spokoju.

Czekać, trzeba czekać

Uczyć się czekać

Uczyć się odpuszczać

Pozwalać rzeczom i ludziom odchodzić

Zmieniać się

I uczyć się siebie na nowo -

Samych i nawzajem

W spokoju

W radosnym bezsensie życia

Wspominać lato czekając na lato

A potem znowu mówić

Że nie ma na co czekać

Jak bardzo to wszystko już znamy

A wciąż szukamy zwrotów akcji